Yapılan açıklamada şu ifadelere yer verildi,”Heyecanlı bir pazar sabahıydı. Beklediğimiz yürüyüş günü gelip çatmıştı. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmur, sanki ruhumuza serpiyordu tüm enerjisini. Bu seferki rotamız Akhisar Doğankaya köyü idi. Görenez Dağı’nın eteklerine kurulmuş görülmeye değer sevimli bir köy. Haliyle ilk adını Görenez diye almış. Ancak köy ahalisinin dediğine göre vakti zamanında eşkıyaların soygunlarına uğradıkları için şimdiki yerlerine taşınmışlar. Köyün yakınında bulunan, doğanların yuva yaptığı kaya kitlesinden ötürü köyün adına Doğankaya demişler. Velhasıl hava aymadan düştük Doğankaya yollarına. Vardığımızda hava yeni aydınlanmıştı. Yağmur kendini hissettiriyordu. Çok geçmeden yağmurluklarımızı giyip koyulduk gene kahverengi deryaya. Toprak yüzünü değiştirmişti sanki, hep gülecek değil ya. Bir bahar sabahı havası yoktu. Ama bütün kasvetimizi dağıtacak bir güce sahipti doğa. Sessiz yağan yağmur ruhumuza dokunuyordu her damlasıyla. Attığımız her adımda sahipsiz yamaçlar bize gülümsüyordu karşılıksız. Sıcak, küçücük bir aile şefkati vardı aramızda. İşin en tatlı yanıydı birlikte adım atmak. El ele dengeyle zor yolları aşmak. Hayatın alışılagelmiş deviniminde çıkıp nefes alıyorduk adeta. Bir yerde sadece yürümekten ziyadesiydi pazar yürüyüşleri bizim için. Bir yere varmanın yanı sıra nasıl hissettiğimizdi. Yolculuğun kendisiydi, anda kalabilmek, tat alabilmekti amacımız. Patikalar, yamaçlar, dereler, kayalar daha nicesi sayamadığım. Yolumuz zorluydu. Her zorlu yolu aştığımızda bir güzellik karşılıyordu bizi. Hayat da böyle değil midir zaten? Tadını alarak yediğimiz yemek, üstesinden gelinen tüm zorluklar, tatlı sohbetler, paylaşılan şeyler, güven bunlar keyif vermez mi insana? Bunların en güzellerini yaşıyorduk bu yolculukta. Epey zorlu tırmanış ve dört dere geçmenin armağanıydı nihayet Doğankaya Şelalesi’ni görmek. Muazzam dev bir kayadan akan ağzı köpüren öfkeli bir suydu sanki. Keyif veriyordu izlemek. Her şeyin dengede olduğunu anlıyordu insan doğada. Yeni yerler görmenin ötesine geçiyorduk. Herkes kendi rengini buluyodu. Gördüğümüz yerlerin, attığımız adımların, edilen iki kelamın tadı damağımızda kalıyordu dönüş patikalarında. Yağmur bütün düşüncelerimizi yıkamıştı sanki. Sekiz yüz metreden kuş misali selamlamıştık doğayı. Bir akşamüstü baharını hak etmiştik köye vardığımızda. İs kokulu kahvede bir bardak sıcak çayla cilaladık günün güzelliğini…”
